W Kurozwęczu (niem. Kursewanz) niedaleko przystanku autobusowego w kierunku Zegrza Pomorskiego znajduje się stara stalowa wieża. Mało kto wie o jej pierwotnym przeznaczeniu oraz że pochodzi z początku lat 20-tych XX wieku. Stoi w tym miejscu gdyż miała w owych czasach bardzo ważne zadanie do spełnienia.
W roku 1926 w Berlinie powstało towarzystwo lotnicze Deutsche Luft Hansa Aktiengesellschaft, które praktycznie od razu uruchomiło regularne linie pomiędzy głównymi miastami w Niemczech oraz trasy międzynarodowe. Pierwszą dosyć znaczącą trasą było połączenie z Berlina przez Słupsk (Stolp), Gdańsk (Danzig) i Elbląg (Elbing) do Królewca (Königsberg). Były to czasy kiedy latano tylko w dzień ponieważ radiolokacja była dopiero w początkowej fazie rozwoju i nawigator musiał polegać na swoim wzroku i na papierowej mapie. Pokonanie kilkunastogodzinnej trasy możliwe było tylko latem, gdy dzień jest wystarczająco długi. Aby zapewnić całoroczną obsługę tej rentownej linii Niemcy skorzystali z pomysłu Amerykanów i stworzyli tzw. świetlny szlak, czyli pas latarni biegnący wzdłuż trasy lotu. I właśnie jedną z takich latarni była przedmiotowa 12-ta wieża w Kurozwęczu (Haupstreckenfeuer 12 - Kursewanz).
Na trasie przelotu z Berlina do Królewca zbudowano 26 takich latarni świetlnych. Były to stalowe, ażurowe maszty o wysokości ok. 23,5 m, na szczycie których umieszczony był reflektor świecący pulsującym białym światłem. Maszty stawiano na płaskim terenie o konstrukcji wyższej, a na lokalnych wzniesieniach niższe. Latarnie starano się rozstawiać co 20-30 km bo wtedy widoczność przy dobrej pogodzie wynosiła ok. 50 km i pilot lecąc w nocy widział przed sobą nawet 2-3 latarnie. Każda z 26 latarni emitowała inny sygnał (sekwencyjne białe światło), dzięki temu załoga samolotu mogła w nocy zorientować się w którym miejscu aktualnie znajduje się maszyna.
Lista wszystkich 26-ciu latarni:
Bürknersfelde 1, Werneuchen 2, Dannenberg 3, Czachów (Zachow) 4, Obryta (Gr. Schönfeld) 5, Chabówko (Neu Falkenberg) 6, Stargard Szcz. (Stargard) 7, Bród (Braunsfarth) 8, Dalno (Lindenfelde) 9, Świdwin (Schivelbein) 10, Góry (Bergen) 11, Kurozwęcz (Kursewanz) 12, Kosierzewo (Kusserow) 13, Słupsk (Stolp) 14, Grapice (Grapitz) 15, Lębork (Lauenburg) 16, Łówcz Górny (Lowitz) 17, Złota Karczma (Goldkrug) 18, Sobieszewo-Wiślinka (Bohnsack) 19, Tujsk (Tiegenort) 20, Nowakowo (Bollwerk) 21, Łęcze (Lenzen) 22, Frombork (Frauenburg) 23, Мамоново (Heiligenbail) 24, Ладушкин (Ludwigsort) 25, Чайковское (Kalgen) 26.
Oprócz tych typowych latarni lotniczych na trasie zlokalizowane były również mniejsze latarnie emitujące czerwone światło. Umieszczane były na drewnianych konstrukcjach, na zabudowaniach lub samodzielnych podwyższeniach. Jedna z nich znajdowała się niedaleko od Kurozwęcza bo w miejscowości Wyszewo (Seidel).
Dodatkowe latarnie usytuowane były pomiędzy 26 głównymi na linii od Berlina do Gdańska.
Znajdowały się w miejscowościach:
Marzahn, Mehrow, Freudenberg, Brunow, Neuenhagen, Hohensaaten, Hanseberg, Uchtdorf, Liebenow, Beelitz, Klein Küssow, Buchholz, Sassenburg, Silligsdorf, Löpersdorf, Wurof, Niedler-Göhle, Nemmin, Gross Rambin, Dowenheide, Schlennin, Seidel, Kösternitz, Alt Zowen, Limbrechtshof, Wendisch-Tychow, Klein Runow, Vilgelow, Sageritz, Stresow, Klein Gluschen, Mackensen, Nawitz, Klein Boschpol, Reckow, Slaikow.
